Ξεκινώντας από την άκρη της υφαλοκρηπίδας, μπορεί να ειπωθεί ότι μπαίνει στο μεγάλα βάθη, χαρακτηρίζεται από την πρακτικά έλλειψη φωτός. Είναι το ζώνη λουτρών, η οποία περιλαμβάνει την ηπειρωτική πλαγιά, ακολουθούμενη από την αβύθια πεδιάδα με περισσότερα από 3.000 μέτρα, και την περιοχή των χαλάλων, χαρακτηριστική των χαρακώματος της Μαριάνας.
Αυτές οι βαθιές περιοχές έχουν φτωχή θαλάσσια ichthyofauna λόγω έλλειψης φαγητού, η χαμηλή συγκέντρωση οξυγόνου, οι πολύ υψηλές πιέσεις και μια πολύ χαμηλή σταθερή θερμοκρασία.
Στη Μεσόγειο, η μείωση είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη, Πέρα από τα 1000 μέτρα βάθος έχουν καταγραφεί μόνο 36 είδη de peces. Εξαιρετικά σκληροί περιβαλλοντικοί παράγοντες επιδεινώνονται σε αυτήν τη θάλασσα από τη ρηχή στενή του Γιβραλτάρ, η οποία εμποδίζει τη διέλευση βαθιών ειδών από τον Ατλαντικό.
ο μεσοπελαγικά και λουτροπελαγικά είδη, μεταξύ 200 και 1000 μέτρων, παρουσιάζουν περισσότερο ή λιγότερο παράξενα σχήματα που αποκλίνουν αρκετά από την ιδανική σύλληψη ενός τυπικού ψαριού. Ένα καλό παράδειγμα αυτής της σπάνιας μορφολογίας είναι το τσεκούρι. Οι περισσότεροι de peces Σε αυτά τα μεγάλα βάθη είναι εξοπλισμένα με φωτεινά όργανα ή φωτοφόρα, τα οποία μπορούν να χρησιμεύσουν τόσο για ενδοειδική αναγνώριση όσο και για προσέλκυση πιθανών θηραμάτων.
Γενικά, έχουν μικρό μέγεθος. Υπάρχουν, ωστόσο, αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, για παράδειγμα, "regalecus glesneΜπορεί να φτάσει και να ξεπεράσει ακόμη και τα τρία μέτρα σε μήκος. Οι τυπικές μεσοπηγικές οικογένειες είναι, μεταξύ άλλων, οι μυτοφίδια, Η λιπόσαρκος, Η γονοστοματίδια, Η αιχμηρός και δώρα.
Πολλά από αυτά τα ψάρια παρουσιάζουν σημαντικές κατακόρυφες μεταναστεύσεις και μετακινηθείτε τη νύχτα σε επιπελαγικά επίπεδα. Μερικοί φτάνουν μέχρι τα 1000 μέτρα τη νύχτα, κάθετες νυκτερινές μετακινήσεις μεταξύ 300 και 700 μέτρων είναι σχετικά φυσιολογικές σε πολλά μυτοφίδια.
ο βητονικά είδη αυτής της περιοχής βρίσκονται συνήθως πάνω από 1000 μέτρα βάθος. Μεταξύ 2.000 και 3.000 μ. Βάθους ο συνολικός αριθμός ειδών μειώνεται σε μόλις επτά στη Μεσόγειο.