Amfibieën het zijn gewervelde dieren Ze worden gekenmerkt door hun blote huid, zonder schubben.
In dit artikel zullen we alle geheimen van deze dieren uitleggen, te beginnen met de reproductie van amfibieën, de soorten amfibieën die er zijn, enkele voorbeelden en andere curiosa die zeker zeer nuttig voor u zullen zijn.
Voortplanting van amfibieën
eierleggend zijn, reproductie van amfibieën het is voor eieren. Reptielen en zoogdieren planten zich voort uit interne bevruchting (in het vrouwtje) terwijl amfibieën oefenen uitwendige bemesting.
La bevruchting van amfibieën vindt plaats in zoet water, omdat dit type water degene zal zijn die de eieren tijdens hun ontwikkeling beschermt en amfibieën in staat stelt om geen embryonale bijlagen nodig te hebben, zoals de vruchtzak of allantois, vandaar enkele van de kenmerken die verschillen van andere terrestrische gewervelde amfibieën.
Bevruchting naar het externe wezen volgt een karakteristiek proces: het mannetje houdt het vrouwtje vast, dat eieren legt. Als deze naar buiten komen, gaat het mannetje hun sperma op ze morsen en ze bevruchten. De eieren blijven in het water en vormen koorden of hechten zich aan waterplanten. Er komen weer waterlarven uit.
Zowel bij vissen als amfibieën, waarbij uitwendige bemesting de boventoon voert, de eieren hebben een dun deksel, omdat de spermatozoa het moeten kruisen zodat de bevruchting plaatsvindt. Om deze reden moeten deze eieren aan elkaar vastgelijmd in het water worden gelegd, waarbij ze volumineuze clusters vormen.
Amfibieën worden geboren als a aquatische larve die reist met een staart en ademt door kieuwen. Wanneer de larve, het kikkervisje genaamd, voldoende is gegroeid, ondergaat hij een proces van totale metamorfose. Met uitzondering van sommige soorten regenwoudkikkers, zullen deze kenmerken uiteindelijk verdwijnen en worden vervangen door longen en poten als de kikkervisjes groeien.
Deze klasse van gewervelde amfibieën bestaat uit: kikkers, padden, salamanders en caecilians in het water. Deze amfibieën hebben het vermogen om zowel in als buiten het water te leven, hoewel ze constant nat moeten zijn omdat het hun manier is om te ademen.
Amfibieën, wat zijn dat?
In het Latijn heeft het woord amfibie een eigenaardige betekenis, het verwijst letterlijk naar "twee levens". En dit is een onderscheidende eigenaardigheid van deze dieren, die in staat zijn zich aan te passen en hun biologische functies uit te voeren in twee verschillende ecosystemen: het aardoppervlak en de aquatische zones. We gaan echter wat dieper in op de betekenis van amfibie.
Amfibieën maken deel uit van die grote familie van levende wezens die geclassificeerd is als gewervelde dieren (ze hebben botten, dat wil zeggen een inwendig skelet) anamniotes (Je embryo ontwikkelt zich tot vier verschillende enveloppen: het chorion, de allantois, het amnion en de dooierzak, waardoor een waterige omgeving ontstaat waarin het kan ademen en voeden), tetrapoden (ze hebben vier ledematen, ambulant of manipulatief) en ectotherm (Ze hebben een variabele lichaamstemperatuur).
Ze lijden aan een periode genaamd metamorfose (transformatie die bepaalde dieren ondergaan tijdens de biologische ontwikkelingsfase en die zowel hun morfologie als hun functies en levensstijl beïnvloedt). Een van de meest in het oog springende veranderingen is de overgang van kieuwen (beginners) naar longen (volwassenen).
Soorten amfibieën
Triton
Binnen deze grote familie die amfibieën vormen, kunnen we een kleine indeling maken op basis van drie ordes: anuranen, caudaten o urodeles y pootloos o gymnophiona.
De anuranen Het zijn soorten amfibieën die gegroepeerd zijn met al die amfibieën die we in de volksmond kennen als kikkers en padden. Wees voorzichtig, de kikker en de pad zijn niet dezelfde soort. Ze zijn gegroepeerd op basis van hun morfologische overeenkomsten en gedrag.
De urodeles Het zijn andere soorten amfibieën die verschillen door een lange staart en een langwerpige stam. Hun ogen zijn niet overmatig ontwikkeld en zijn bedekt met een fijne huid. Hier vinden we de salamanders, salamanders, proteos en zeemeerminnen.
Tot slot zijn er de soorten apodale amfibieën, die vanwege hun uiterlijk het meest eigenaardig zijn. Ze lijken sterk op een worm of regenworm omdat ze geen ledematen hebben en hun lichaam nogal langwerpig is.
Amfibieën kenmerken
Zoals we eerder zeiden, zijn amfibieën gewervelde dieren, en ze hebben het "voorrecht" om de primitiever van deze klasse dieren die planeet Aarde bewonen. Er wordt gezegd dat ze al zo'n 300 miljoen jaar bestaan, bijna niets!
Ze hebben vier ledematen: twee voor en twee achter. Deze ledematen staan bekend onder de treffende naam Beste. De quiridus wordt gekenmerkt door een morfologie die lijkt op de hand van een menselijke persoon, met vier vingers op de voorpoten en vijf op de achterste. Veel andere amfibieën hebben ook een vijfde staartachtige ledemaat.
Levende wezens zijn van koud bloed, hun lichaamstemperatuur hangt, en veel, af van de omgeving waarin ze zich bevinden, omdat ze hun interne warmte niet kunnen reguleren. Dit is een van de oorzaken van overmacht waardoor ze zich hebben aangepast aan het leven in het water en op het land. Deze twee systemen helpen u oververhitting of afkoeling van uw lichaam te voorkomen.
Zoon ovipaarals ze uit eieren komen. Het vrouwtje is verantwoordelijk voor het afzetten van deze eieren en ze doet dit altijd in een aquatische omgeving, vandaar dat de jonge exemplaren een ademhalingssysteem hebben met schubben.
De huid van deze organismen is doordringbaar, kunnen worden doorkruist door diverse moleculen, gassen en andere deeltjes. Sommige soorten zijn in staat giftige stoffen via hun huid af te scheiden als afweersysteem tegen gevaren van buitenaf.
Zelfs als u zich op uw huid concentreert, moet worden opgemerkt dat dit is: vochtig en ontvolkt met schubben, in tegenstelling tot andere soorten dieren die ze wel dragen. Door deze omstandigheid kunnen ze water en dus zuurstof goed opnemen. Integendeel, het maakt ze erg kwetsbaar voor de processen van uitdroging. Als een amfibie zich in een omgeving met een lage luchtvochtigheid bevindt, zal zijn huid snel uitdrogen, wat kan leiden tot ernstige problemen en zelfs de dood.
Deze dieren hebben een bloedsomloop waarvan het grootste deel a driekamerig hart bestaat uit twee atria en één ventrikel. De circulatie is gesloten, dubbel en onvolledig.
De ogen zijn meestal volumineus en eerder uitpuilend, wat een groot gezichtsveld zeer geschikt bij het jagen op potentiële prooien. Er zijn uitzonderingen zoals salamanders.
Hoewel het misschien niet zo lijkt, amfibieën ze hebben wel tanden, ook al zijn deze zeldzaam. Zijn functie is om het voedsel vast te houden. De tong wordt ook een perfect instrument om andere kleine dieren te vangen. Ze presenteren een buisvormige maag, met een korte dikke darm, twee nieren en een urineblaas.
Voorbeelden van amfibieën
salamander
Op dit moment zijn er gecatalogiseerd rond een aantal 3.500 soorten amfibieën. In hun schattingen voorspellen wetenschappers echter dat het totale aantal rond de . ligt 6.400.
Als we aan amfibieën denken, verschijnt altijd het beeld van een kikker of een pad in ons hoofd, maar we hebben ook andere dieren zoals salamanders en salamanders.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden van amfibieën, hoewel er natuurlijk veel meer zijn:
Anderson salamander (Ambystoma andersoni)
Dit type salamander wordt ook wel axolotl of purepecha achoque genoemd. Het is een endemische soort, dat wil zeggen, het bestaat alleen op een bepaalde plaats. In dit geval leeft hij alleen in de Zacapu-lagune, gelegen in de staat Michoacán (Mexico).
Het wordt voornamelijk gekenmerkt door een vrij dik lichaam, korte staart en kieuwen. Zijn oranje of rode kleur, toegevoegd aan zijn zwarte vlekken die zich over het hele lichaamsoppervlak uitstrekken, zorgt ervoor dat hij niet onopgemerkt blijft.
Gemarmerde salamander (Triturus marmoratus)
Dit dier bevindt zich voornamelijk op Europees grondgebied, met name in het noorden van Spanje en in het oosten van Frankrijk. Het heeft een groenachtige kleur die gepaard gaat met zeer opvallende groenachtige tinten. Bovendien wordt zijn rug gekruist door een zeer eigenaardige verticale lijn van rood pigment.
Gewone pad (Bufo bufo)
Het is heel gebruikelijk om het in bijna het hele continent van Europa en een deel van Azië te vinden. Geeft de voorkeur aan habitats bestaande uit stilstaand water, geïrrigeerde gebieden, enz. Misschien heeft het zo resistent tegen de levensomstandigheden in onhygiënische wateren het tot een van de meest wijdverbreide en bekende amfibieën gemaakt. Het heeft geen felle kleuren, maar de huid heeft een "bruinachtige" tint, bedekt met verschillende bultjes in de vorm van wratten.
Vermiljoenkikker (Rana temporaria)
Net als zijn hierboven genoemde familieleden, heeft deze amfibie ook van Europa en Azië zijn thuis gemaakt. Hoewel hij de voorkeur geeft aan vochtige plaatsen, brengt deze kikker een groot deel van zijn tijd buiten het water door. Het behoort niet tot een vast kleurenpatroon, maar elk individu kan verschillende kleuren presenteren. Desondanks heeft de bruinachtige huid met kleine vlekken de neiging om te overheersen. De spitse snuit is een van zijn kenmerken.
