Onder de odontocete walvisachtigen vinden we de Witte walvis De wetenschappelijke naam is Delfinacterus leucas. Het kenmerk dat het meest opvalt, is de witte kleur van zijn huid. Het wordt verworven wanneer het volwassen is geworden. Bij de geboorte zijn ze grijs of zelfs lichtbruin. Ze hebben ook andere speciale kenmerken die we in dit artikel zullen zien en die ze een enigszins merkwaardige soort maken.
Wil je meer weten over de witte walvis? Hier vertellen we je alles.
hoofdkenmerken
Onder zijn kenmerken die hem anders maken dan andere walvissen, hebben we dat hij geen voorvin heeft of een omvangrijk en robuust uiterlijk. Ze vormen meestal groepen van 10 individuen en in de zomer komen er nog veel meer bij elkaar. Hun vermogen om te zwemmen is vrij slecht, maar ze maken dit goed door tot 700 meter diep te kunnen duiken. Het is een soort met een aantrekkelijke schoonheid.
De levensduur is vrij lang, ongeveer 30 jaar worden. Uw leeftijd wordt bepaald door de hoeveelheid cement die zich op uw tanden vormt. Meestal groeit er min of meer twee lagen cement per jaar, dus, afhankelijk van de lagen die het heeft, kan de leeftijd meer worden geschat.
Mannetjes worden 25% groter dan vrouwtjes. Ze zijn meestal robuuster, zodat ze relatief gemakkelijk te onderscheiden zijn. Ze kunnen tussen de 3,5 en 5,5 meter lang worden, terwijl een vrouwtje slechts tussen de 3 en 4 meter wordt. Volwassen mannetjes wegen tussen de 1.100 en 1.600 kilo, terwijl vrouwtjes tussen de 700 en 1.200 kilo wegen.
De witte walvis heeft een groeiseizoen dat duurt tot hij 10 jaar oud is. Normaal gesproken hebben ze op deze leeftijd al hun maximale grootte bereikt. Omdat het zo robuust is, kun je wat vetplooien langs het buikgebied zien. Deze vetlaag helpt hen de temperatuur te beheersen in gebieden van het noordpoolgebied waar het kouder is.
Deze kleur heeft de neiging om hun huid te veranderen, afhankelijk van de seizoenen, omdat het hen helpt zichzelf te camoufleren met dezelfde kleur als de sneeuw.
Gebruik van de zintuigen
Een ander indrukwekkend kenmerk van dit type walvis is dat het een sterk ontwikkeld gezichtsvermogen heeft. Uit het water kan hij nauwelijks zien maar in het water kan hij zelfs in het donker heel goed zien.
De ogen zijn in staat een geleiachtige substantie af te scheiden die deze kan beschermen tegen mogelijke bacteriën die deze kunnen aanvallen en schimmels. Op deze manier slaagt het erin ze goed gesmeerd en schoon te houden van externe middelen. Zijn gehoorvermogen is ook vrij hoog. Het kan horen in het bereik van 1,2 tot 120 Khz. Vergeleken met een normaal persoon ligt het tussen de 0,2 en 20 Khz.
Deze walvis heeft de neiging om fysiek contact te maken met andere exemplaren van dezelfde soort. Dit doet ons denken dat hun aanraking vrij gevoelig is en dat ze zich veilig voelen wanneer ze worden omringd door andere individuen van dezelfde soort. Ondanks dat ze een vetlaag hebben die hen beschermt, genoemd vet zorgt ervoor dat hij het aanraakvermogen niet verliest.
Sommige onderzoeken naar de witte walvis hebben chemoreceptoren op de tong gevonden die het mogelijk maken om smaken te identificeren door middel van een ontwikkeld smaakgevoel. Integendeel, het heeft geen reukvermogen, omdat er geen geurreceptororganen zijn gevonden.
Witte walvis voeren
Nu gaan we verder met de voeding die dit dier volgt. Het dieet dat ze volgen is behoorlijk aanpasbaar, afhankelijk van de gebieden waarin ze zich bevinden. Afhankelijk van de beschikbare voedselniveaus die we in het gebied vinden, kan het zich aanpassen aan het ene of het andere menu. In hun dieet consumeren ze meestal vis, garnalen, slakken, wormen, inktvissen en andere zeedieren.
Als het voedsel het nodig heeft, kan het dieper duiken en een tijdje blijven zonder te ademen of naar de oppervlakte te komen voor lucht. Omdat hij over het algemeen vrij zwakke tanden heeft, eet hij zijn prooi in zijn geheel op en neemt deze geleidelijk op in de maag. Het kan niet bijten of scheuren.
Dit is de reden waarom witte walvissen ze zijn vaak een factor in Arctische ecosystemen. Omdat ze, zoals we eerder hebben vermeld, de neiging hebben om in grote groepen te lopen, hebben ze de neiging om alles om hen heen te eten zonder enige vorm van filter. Hierdoor lijden de rest van de soort aan voedselgebrek.
Gedrag
Gezien zijn morfologische kenmerken weet de witte walvis niets zo goed. Het lichaam is vrij groot en omvangrijk en hierdoor verliest het zwemvermogen. Het is niet te vergelijken met de rest van walvisachtigen of dolfijnen. Door zijn hydrodynamica kan hij niet snel en wendbaar in het water bewegen.
De maximale snelheid waarmee het kan zwemmen is slechts 9 km / u. Dit komt omdat de voorvinnen vrij klein zijn in vergelijking met de rest van het lichaam. Omdat dit het geval is, heeft het niet genoeg duwkracht om het lichaam zo omvangrijk te maken dat het kan bewegen.
Wat het speciaal maakt in vergelijking met andere walvissen, is dat het achteruit kan zwemmen en meestal doen ze het in actievere wateren. Het is niet zo gebruikelijk dat ze buiten het water exposeren als orka's en dolfijnen, omdat ze liever onder water zijn. Hoewel ze als een slechte zwemmer wordt beschouwd, wordt ze als een goede duiker beschouwd. Het kan zelfs 700 minuten op diepten van ongeveer 20 meter blijven zonder naar buiten te gaan om lucht te vangen. Er zijn enkele waarnemingen die erop wijzen dat de witte walvis in staat is geweest af te dalen tot een diepte van 872 meter.
De spieren van deze walvis hebben myoglobine. Het is een eiwit dat zuurstof kan transporteren. Dit eiwit gebruikt het als zuurstofreserve om naar zulke diepten te kunnen duiken.
Ik hoop dat je met deze informatie meer te weten kunt komen over de witte walvis en zijn manier van leven.