Beginnend vanaf de rand van het continentale plat, kan worden gezegd dat het de . binnenkomt grote diepten, gekenmerkt door het praktisch gebrek aan licht. Het is de bathyale zone, die de continentale helling omvat, gevolgd door de bodemloze vlakte met meer dan 3.000 meter, en het hadal-gebied, typisch voor de Marianen-loopgraven.
Deze diepe gebieden hebben een verarmde mariene ichthyofauna door gebrek aan voedsel, de lage zuurstofconcentratie, de zeer hoge drukken en een zeer lage constante temperatuur.
Vooral in de Middellandse Zee is de achteruitgang opvallend, Op een diepte van meer dan 1000 meter worden slechts 36 soorten geregistreerd de peces. De extreem moeilijke situatie van omgevingsfactoren wordt in deze zee verergerd door de geringe diepte van de Straat van Gibraltar, die de doorgang van diepe soorten uit de Atlantische Oceaan verhindert.
De mesopelagische en bathypelagische soorten, tussen 200 en 1000 m, hebben ze min of meer vreemde vormen die sterk afwijken van wat de ideale opvatting van een typische vis is. Een goed voorbeeld van deze zeldzame morfologie is de bijl vis. meest de peces Op deze grote diepten zijn ze uitgerust met lichtgevende organen of fotoforen, die zowel kunnen dienen voor intraspecifieke herkenning als voor het aantrekken van mogelijke prooien.
Over het algemeen zijn ze klein van formaat. Er zijn echter opmerkelijke uitzonderingen, bijvoorbeeld 'regalecus glesne'kan zelfs drie meter lang worden en overschrijden. Typische mesoplegische families zijn onder andere de mytophids, broodmager, gonostomatiden, scherp en geschenken.
Veel van deze vissen vertonen significante verticale migraties, en beweeg 's nachts naar epipelagische niveaus. Sommige gaan 's nachts tot 1000 meter, verticale nachtelijke migraties van 300 tot 700 meter zijn relatief normaal bij veel mytophids.
De betonische soorten van dit gebied bevinden zich meestal boven de 1000 m diepte. Tussen 2.000 en 3.000 m diepte is het totale aantal soorten in de Middellandse Zee teruggebracht tot slechts zeven.