Zeekomkommer

Vandaag komen we niet praten over een vis zoals we meestal doen. Vandaag vinden we iets bekends, maar tegelijkertijd onbekends. Het gaat over zeekomkommer. Het is een dier wiens lichaam de vorm heeft van een worm en leeft op de zeebodem van praktisch de hele wereld. Momenteel zijn er ongeveer 1400 soorten bekend, dus het is de moeite waard om het grondig te analyseren.

Meer weten over de zeekomkommer? Lees verder en je komt alles over hem te weten.

hoofdkenmerken

De zeekomkommer behoort tot de stam van de stekelhuidigen en tot de klasse van de holothuroids. De naam zeekomkommer komt van de grote gelijkenis die er bestaat met de groente, hoewel het een dier is en geen plant.

Wat het meest opvalt aan deze stekelhuidigen is de vorm en textuur van de huid. Het behandelt een textuur alsof het leer is, maar met een gelei-achtige uitstraling. Op het eerste gezicht is het een dier dat voor een slak kan worden aangezien. Afhankelijk van de soort kan de lengte variëren. Er kan echter worden gezegd dat het gemiddelde ongeveer 20 cm lang is. Er zijn zeekomkommers met een maat kleiner dan een cm of zelfs wat groter.

De schil waar de zeekomkommer zo speciaal voor is, heeft de kleur van meerdere soorten. We kunnen het vinden in bruin, olijfgroen of zwart en het heeft een leerachtige textuur. Afhankelijk van de soort kan dit een beetje variëren. Het wormachtige uiterlijk dat het heeft, maakt het in staat om zich zonder problemen aan te passen aan de zeebodem om te overleven.

We moeten niet vergeten dat op de zeebodem de waterdruk veel hoger is, dus veel soorten krijgen uiteindelijk een gelatineuze textuur die hen helpt te overleven in deze omgevingen. Zo niet, laten we eraan denken drop vis als een van de lelijkste ter wereld, alleen vanwege de textuur die het die zeldzame vorm geeft.

De zeekomkommer heeft een buitenwand van zijn lichaam gevormd door collageen waardoor hij zijn vorm kan aanpassen aan de waterdruk die altijd aanwezig is. Dankzij dit vermogen om je lichaam naar believen uit te zetten of in te krimpen het is in staat om de spleten van de schuilplaatsen binnen te gaan of te verlaten waar ze zich verbergen voor roofdieren.

Habitat en verspreidingsgebied

Deze dieren gebruiken alle buispoten die ze hebben om zich over een zo groot mogelijk territorium te verspreiden. Deze voeten hebben gevoelige functies die hen helpen om alle dingen om hen heen te weten om te zien of ze in gevaar zijn of niet.

Zoals we al hebben gezegd, kan in bijna elke mariene omgeving leven, aangezien ze bijna over de hele planeet verspreid zijn. Ze zijn echter vaker te vinden in ondiepe zoute wateren. Het bereikt zijn maximale populatie in gebieden dicht bij koraalriffen.

Het huis dat door deze dieren als veilig wordt beschouwd, bevindt zich in de interstitiële omgeving. Daarom is het gevaarlijk voor hen wanneer het tij uitgaat en ze naar diepere wateren in de buurt van de oceaantroggen moeten gaan. In dit gebied is het het veiligst.

Afhankelijk van de soort die we analyseren, kunnen we bodemdieren vinden die toegewijd zijn aan het opgraven van voedsel in zachte sedimenten of andere die kunnen zwemmen en lid zijn van plankton. Hiervoor bewegen ze dankzij de kracht van de waterstromingen.

Om je veilig te voelen worden geplaatst in spleten of begraven in zachte substraten. Op deze manier kunnen ze zich verstoppen voor roofdieren en niet gezien worden door het licht.

Wat betreft het verspreidingsgebied vinden we een zeer groot gebied. Het is te vinden in het hele Aziatische deel van de Stille Oceaan met grote aantallen individuen. Zijn vermogen om zich door tal van ecosystemen te verspreiden, is te danken aan zijn vermogen om zich aan te passen aan verschillende hoogten en temperaturen.

Zeekomkommer dieet

Deze soort slak kan zich voeden met puin, algen of een deel van het plankton en afvalstoffen gevonden op de zeebodem. Om zich te voeden, verzamelen ze alle oppervlakkige sedimenten die vallen dankzij het gebruik van hun uitgestrekte tentakels op het oppervlak van de zeebodem.

Om het voedsel op te nemen, voeren ze met hun buisvormige voeten een uitgravingsproces uit in het substraat. De tentakels die hij in zijn bek heeft, zijn bedekt met slijm dat hen helpt het voedsel op te vangen dat in suspensie is na het maken van de opgraving.

Zodra de sedimenten de mond zijn binnengekomen, gaan ze naar binnen waar ze naar de dunne darm worden gebracht voor de spijsvertering. Zoals te verwachten is, gooi je, als je eenmaal het voedsel hebt verwerkt en de nodige voedingsstoffen voor je lichaam hebt gekregen, weg wat je niet dient in de vorm van slib en afval.

Voor deze merkwaardige manier van leven kunnen we zeggen dat de functionaliteit ervan in mariene ecosystemen is die van het reinigen van de substraten en het verrijken van de bodem met hun afzettingen. Een groot aantal van deze dieren zorgt ervoor dat omgevingscondities hun fysieke en chemische eigenschappen veranderen.

Door voedsel in zulke kleine maten op te splitsen, helpen ze bovendien bacteriën om als voedsel te dienen.

reproduktie

Om af te sluiten met de informatie over de zeekomkommer, gaan we het hebben over de reproductie ervan. Het voortplantingsproces van deze dieren wordt extern uitgevoerd. Dat wil zeggen, hoewel sommige soorten placenta-levendbarend zijn, is het over het algemeen dat de vorming van het nieuwe individu buiten plaatsvindt. Deze bevruchting vindt plaats met de verdrijving van het sperma en de eicel door het mannetje en het vrouwtje.

Zodra het ei uitkomt, zwemmen de larven die aan het licht komen vrij rond. Het is in fase nummer drie van hun ontwikkeling dat de tentakels groeien. De voortplantingsperiode van de zeekomkommer het is eens per jaar, om de twee jaar. Ze zijn vrij onvoorspelbaar als het gaat om reproductie, dus er is geen zekerheid wanneer ze dat zullen doen.

Ik hoop dat je met deze informatie de zeekomkommer beter leert kennen.