Zaczynając od krawędzi szelfu kontynentalnego można powiedzieć, że wchodzi w wielkie głębokości, charakteryzujący się praktycznie brakiem światła. To jest strefa batialna, który obejmuje zbocze kontynentalne, a następnie bezdenną równinę o wysokości ponad 3.000 metrów oraz obszar hadal, typowy dla rowów Mariana.
Te głębokie obszary mają zubożała ichtiofauna morska z powodu braku jedzenia, niskie stężenie tlenu, bardzo wysokie ciśnienia i bardzo niska stała temperatura.
Na Morzu Śródziemnym spadek jest szczególnie zauważalny, Powyżej głębokości 1000 metrów odnotowano jedynie 36 gatunków de peces. Niezwykłą surowość czynników środowiskowych potęguje w tym morzu płytka głębokość Cieśniny Gibraltarskiej, która uniemożliwia przedostawanie się gatunków głębinowych z Atlantyku.
Te gatunki mezopelagiczne i batypelagiczne, między 200 a 1000 m prezentują mniej lub bardziej dziwne kształty, które bardzo odbiegają od idealnej koncepcji typowej ryby. Dobrym przykładem tej rzadkiej morfologii jest ryba z siekierą. Bardzo de peces Na tak dużych głębokościach są one wyposażone w narządy świetlne lub fotofory, które mogą służyć zarówno do rozpoznania wewnątrzgatunkowego, jak i do zwabienia potencjalnej ofiary.
Ogólnie rzecz biorąc, są małe. Istnieją jednak godne uwagi wyjątki, na przykład „regalecus glesne„Może osiągnąć i przekroczyć nawet trzy metry długości. Typowe rodziny mezopletyczne to m.in mitofidy, chudy, gonostomatydy, ostry i prezenty.
Wiele z tych ryb wykazuje znaczne migracje pionowe i przenieść się w nocy do poziomów epipelagicznych. Niektóre wznoszą się w nocy do 1000 metrów, pionowe nocne migracje od 300 do 700 metrów są stosunkowo normalne u wielu mitofidów.
Te gatunki betonowe tego obszaru znajdują się zwykle powyżej 1000 m głębokości. Między 2.000 a 3.000 m głębokości całkowita liczba gatunków w Morzu Śródziemnym zmniejsza się do zaledwie siedmiu.